πέντε – πέντε ανεβαίνω τα σκαλιά….!

Προστεθείς εις αλυσιδαν αποκαλυπτικη, κατα την επιθυμιαν μου, απλωμενη γυρω, πανω και εντος μου υπο του φιλου Τσουκνιδα εστριφιγυρισα καποιαν αλφα ωρα…
Διερωτήθηκα με ποικιλους τροπους, εδιασταυρωσα με τριτους τις εκτιμησεις μου ετοιμασθηκα να κανω μια πενταμελη λιστα αυτοπροσδιορισμων ωσπου αδοξα κτυπησα τα πρωτα πληκτρα των προτασεων μου… Το προβλημα εστιαζετο αλλου, περαν και υπερ των δυναμεων μου.
Αυτοεχρισθην βλογερός πριν λιγες μονον μερες και, συνεπως, ακομη δεν εκαταφερα να εχω ενα δικτυον πλατυ ανθρωπων να με γνωρισουνε και να με ανακυρηξουν ή, εστω αποδεχθουν ως αλυσοδετη των, ως εγω εδεχθην τον καλον Τσουκνιδα!

Εσκεφθηκα λοιπον με πονο και εγέννησα αποφασιν μεγίστη! Θα απευθυνθώ, οπου μου γουστερνει, κατα πως ο απλος λαος αγαπα να λεγει!
Εγυρισα την αλυσιδα και σημαδεψα πρωτην – πρωτην την fani. Ελεγξα και ημουν δευτερος!
Και εθυμηθην το πρωτο απο τα πεντε προς αποκαλυψιν χαρακτηριστικα μου:

1. το επωνυμον μου μου επετρεψε να ειμαι αλφαβητικα πρωτος απο το Νηπιαγωγειο ως το Λυκειο. Σε ολες τες βαθμιδες υπηρξα και προτυπον μαθητου που δεν εδιαβαζε και πετυχαινε! Στο Πανεπιστημιο εμπηκα πρωτος στη σειρα επιτυχιας άλλα, η μοιρα με θελησε αλφαβητικα δευτερο… Νομιζω πως δεν τελειωσα το Πανεπιστημιο ποτές, και γι’ αυτο το λογο….

Υστερα, ειπα, θα ρωτησω καποιονε που να μ’αρεσει η γραφη του! Αυτον που προτιμω περισσοτερο απ΄οσους εδιαβασα δω περα! Και ενεφανισθη ο Pascal. Εκεινος, αρνητης κατα την πεποιθησιν του, παρεσυρθη απ΄αλλους τεσσερις κι ειχε εν τελει γραψει… Οπότε οι απαντησεις ειχαν δωθει κι έμενα μετεωρος και σε αμφιβολια για το αν θα εμπαινα στον κοπο ή, οχι… Αιφνης, η αμφιβολια τουτη με εκτιναξε απο το πληκτρολογιον. Εμοιαζε με ‘κεινη τη μακρυνη αναμνηση τρομερου αμφιβολιας προ πραξεως υψιστης που θα απεκαλυπτα με αριθμον δύο:

2. υπηρξα λάτρης και απολυτος εραστης επι λαμπράν επταετίαν μιας γυναικος υπεροχης και φονικης για καθε παλαιαν εκδοχην του ημετέρου «εγώ». Κείνη, σε ωρες πιεσης κι αμφιβολιας πηρε μιαν αποφαση ζωης που κατεστρεφε καποιο μερος της δικης μου και αφηνεν ουλες ορατες σε καθε εκδηλωσιν μου. Διχαστηκα, τοτενες, μεταξυ της δρασης και της αποδοχης.. Βασανιστηκα μεσα σε μια στιγμη που ορισε το παν μου… Το δίλημμά πονουσε το ιδιο μου το σωμα. Εν τελει αποφασισα την αποδοχη και μετανοιωσα, γνωριζοντας πως και η δραση αν απεφασίζετο, μετανοια θα μου εδινε, τω όντι…

Τρίτος, αλλος εις θαυμαστος συγγραφευς και πνευματικος συγγενης παρα το αγνωστον του προσωπου μας: ο Ροΐδης… Πρότασις τριπλή είχεν αποδεχθει και η γραφή του εμοστραρε πληρης και αναλυτικος! Η ειλικρίνης (υπέθεσα) αστειότητα τους μου ενθυμησε το προσόν μου το χρυσο που θ’αποκαλυπτα εν τελει τρίτον:

3. είμαι μαγειρος εξαισιος, λατρης των κατσαρολικων και των αυθαιρετων αναμιξεων, συντηρητικος καλοφαγας και γητευτης των πεινασμενων θήλεων που με τριγυρισαν εντος της κουζινικης μου εδρας. Αλλά, δεν ξερω να μαζεύω χορτα ή, να ζυμωνω κα για τουτο θλιβομαι για το μέλλον…

Τέταρτος ο Allu Fun Marx της Blogaslovakiaς. Τρεις συν μια ειχαν αιτηθει, προτου καν λαβω εγω αιτησιν καμμιάν, και τις δικες του ομολογιες. Αναγιγνωσκοντας τα λεγομενα εκατάλαβα πως, μαλλον, ανηκα εις την τελευταίαν γενεαν ελληνων μπλογκερ που ελαβε τετοιαν χάριν, κατα τας γραφας του… Σκυθρωπιασα και παρηγορηθηκα απο το γεγονος πως κι εκεινος εκανε αποκάλυψιν αντιστοιχιν μιας δικής μου:

4. με λένε Γιώργο!

Απηυδησμένος και βέβαιος για τον παταγο της αποπειρας αυτης αποφασισα να κοιταξω μια βλογίστρα ευθεια και αγαπητη μου για το υφος της, διασημη δε, οπως και καποιοι απο τους παραπανω. Ημουν σιγουρος πως θα εψαχνα και θα διαβαζα τες αποκάλυψές της. Υποψιαστηκα πως, ίσως, μια απ΄αυτες θα ηταν συνειρμικος οδηγος προς την τελευταια δικήν μου…. Εκανα το βημα και η X-Psilikatzou, μετα τις δυο προσκλησεις, είχε εκτεθει απολυτως και απολαυστικα. Το πρωτο της λήμμα, οντως συγγενευε με το δικο μου τελευταιο αλλά, ηξερα πως αυτο συνεβαινε επειδη ημουν, πλεον, προκατηλειμμενος….

5. μου αρεσουν τόσο πολυ οι Beatles που απορω γιατι ημουν τοσο ηλιθιος και δεν τους ακουγα μεχρι τα 29 μου!!!

Εν τελει, ως τελευταιός αλυσοδέσμιος, ξαπλωνω κι εγω στη θεσιν μου σαν τελευταια πλίνθος της πυραμιδας… κι ευχαριστω κεινον που με ξεσηκωσε εμπυρετο να γραψω πέντε αράδας..